من از زمانی کامپیوتر داشتم که سیستم عامل اصلی Dos 6.22 بود و Windows 3.1 هم گاه مورد استفاده قرار میگرفت و البته نه به عنوان سیستم عامل اصلی ، به این خاطر که از توی Dos اجرا میشد. اولین باری که با ویندوز ۹۵ آشنا شدم هم بر میگرده به یک مهمانی خانوادگی و کلاس گذاشتن یکی از اقوام که جایی براش ویندوز ۹۵ نصب کرده بودند. از اونجا که آدم تجربی و چالشی هستم تصمیم به نصب ویندوز ۹۵ گرفتم و با هر مصیبتی بود اون را نصب کردم و تفاوتش با Windows 3.1 مانند تفاوت ژیان با بنز بود. این اتفاق سال ۹۷ برای من افتاد و به مرور زمان هم با آمدن نسخه های جدید تر ویندوز به اون ها کوچ میکردم.

رغبت من به استفاده از لینوکس از اونجا شروع شد که دو سالی بود از Php بجای Asp .Net استفاده میکردم. به اندازه‌ای Php و تنظیمات htaccess و سرور Apache و MySQL در بستر سرویس دهنده های لینوکسی در افزایش کیفیت و بهره وری و پشتیبانی از پروژه ها نسبت به ترکیب ویندوز و IIS و Asp .NET نمایان، آشکار و غیر قابل انکار بود که تصمیم گرفتم در کنار ویندوز یک سیستم عامل لینوکس نصب کنم.

با تحقیقاتی که توی گوگل انجام دادم تصمیم به نصبت Ubuntu در کنار ویندوز گرفتم و با توجه به سابقه وحشتناکی که از نصب Red Hat در سال‌های دور تر داشتم به صورت قدم به قدم و از روی توضیحات یک وبلاگ خوب ، نصب را انجام دادم و شروع به کار کردم. شاید اگه قصد از نصب لینوکس برای من اینترنت گردی ، فیلم دیدن ، گوش دادن به موسیقی و تایپ اسناد متنی بود Ubuntu به شدت راحت و ابتدایی بود. بدون نیاز به استفاده از Terminal و آشنایی با مفاهیم لینوکس و سیستم عامل های مبتنی بر POSIX. اما مشکل اینجا بود که من یک Developer بودم و باید سرویس دهنده های مورد نیازم را نصب و راه اندازی میکردم و یک محیط توسعه هم برای کد نویسی انتخاب میکردم و قطعاً Gedit در قیاس با Dreamweaver گزینه مناسبی نبود. در ضمن باید نرم افزاری هم برای جایگزین کردن Photoshop پیدا میکردم تا بتونم طراحی های سایت‌ها را انجام بدهم.

قصد ندارم به شرح نرم‌افزار هایی که جایزگزین کردم بپردازم و در پست های آینده این کار را خواهم کرد. همه این نیاز ها باعث شد من ویندوز را به عنوان سیستم عامل اصلی با خودم داشته باشم و هیچ وقت هم فکر نمیکردم روزی بیاد که ویندوز را کنار بگذارم.

پس از مدتی کار با Ubuntu و آشنایی با این سیستم عامل جدید و نصب برنامه‌ها و کلاً سر و کله زدن باهاش در کنار استفاده روزمره از ویندوز ، تفاوت‌های این‌ دو سیستم عامل و نقاط ضعف و قوت هر کدوم برای من آشکار شد. یکی از مسایل دیگه ای هم که من بهش اهمیت میدادم بحث رعایت کپی رایت و استفاده از یک سیستم عامل رایگان و سورس باز بود. این موضوع برای خیلی‌ها قابل درک نیست چون تا حالا نشده کسی حق کپی رایت خودشون را تهدید کرده باشه یا کسی توی دادگاه های کشورشون به خاطر نقض کپی رایت نرم‌افزار های خارجی مجازات شده باشه و من انتظار ندارم کسی توی ایران این موضوع را درک کنه.

پس از اطمینان از اینکه من همه کار هام را به راحتی و بدون مشکل توی محیط Ubuntu میتونم انجام بدهم و هیچ زیانی به کار های من وارد نمیشه تصمیم گرفتم غیر از مواقع پشتیبانی از نرم‌افزار های قدیمی مشتریان دیگه از ویندوز استفاده نکنم. این تصمیم را عملی کردم و مواقعی هم بود که برای یک موضوع جزئی باید در جستجوی راه حل لینوکسی بودم که خدا را شکر همه این نگرانی‌ها و مشکلات حل شد.

تاریخ دقیق اون روز خاص در نظرم نیست (البته در اسفند ماه بود) ولی امروز جشن یک سالگی استفاده از Ubuntu و سیستم عامل لینوکسی را خواهم گرفت و تلاش خواهم کرد این سیستم عامل را از طریق این وبلاگ و در مراوده های کاری و خانوادگی به همه معرفی کنم.