زمان زیادی هست که در مورد فیلم‌ها ننوشتم و این ربطی به کمتر نوشتنم توی وبلاگ نداره ، شرایط زندگی داره به شکلی پیش میره که کلاً موفق به دیدن فیلم نشدم و فقط میرسم چند تا سریال خاص را دنبال کنم و بس !

توی جشنواره فجر ۹۵ یکی از فیلم‌هایی که خیلی ازش استقبال مردمی شد همین فیلم بود که در مقابل به کام برخی متقدین از جمله آقای درنیومده برنامه هفت ننشست و خیلی ازش انتقاد شد. البته از اون دست آدم‌ها نیستم که فیلمی را بر اساس نظر منتقدین یا مردم کوچه و خیابون ببینم و به نظرم بهتره شما هم به این موضوعات توجه نکنین و فیلم‌ها را بر اساس کارنامه کارگردان و بازیگران و با گوشه چشمی به نظرات مردم عادی ببینین نه منتقدین سینِما که مثلاً Eternal Sunshine of the Spotless Mind را فیلم خوبی میدونن ولی من و شما موقع دیدنش خمیازه میکشیم. اگه هم فکر میکنین انتظارات من از سینما سطح پایینی داره یه نگاهی به نقدهای من توی همین وبلاگ بندازین تا متوجه بشین اصلاً اینطور نیست.

وقتی نام پیمان قاسم خانی وسط باشه انتظارها بالا میره که البته این کار در حد و اندازه های خودش بود و به نظرم یکی از کار‌های ماندگارش خواهد بود به همراه اولین تجربه در زمینه کارگردانی که واقعاً هم خوب بود. حال و هوای فیلم با کار‌های مشابهی مثل گشت ارشاد فرق داشت و به نظرم مکان‌هایی که برای فیلمبرداری انتخاب شده بود جنبه تلویزیونی داشت تا سینمایی اما در کل همه چیز مناسب بود.

در مورد بازیگران جدا از نقش‌های کوچیک و حتی نقش سرگرد ، ترکیب جمشیدی و درخشانی بر اساس تجربه سریال پژمان خیلی خوب جواب داده.دیالوگ‌های نوشته قاسم خانی هم خیلی خوب توسط این دو بازیگر اجرا شده.

در کل شب بسیار خوبی بود و کلی خندیدم. تنها چیزی که از این فیلم انتظار داشتم این بود که ۱ ساعت و خورده‌ای من را از دنیای پر هرج و مرج آزاد کنه و یک دل سیر بخندم که توی این کار بسیار موفق بود. توصیه میکنم دسته‌جمعی (ترجیحاً با چند تا دوست بذله گو یا همون لوده) فیلم را ببینید تا بیشتر لذت ببرین.