مدتی هست که زیاد دستم به برنامه نویسی نمیره و مثل گذشته وقتم را با کتاب‌ خوندن و فیلم دیدن میگذرونم. فیلم دیدن یکی از بهترین تفریح های من هستش و وقتی از پای یک فیلم با لبخندی نشان از رضایت ، بشاش و سر حال بلند میشم کاملاً آشکار هست که فیلم به شدت مورد قبول من قرار گرفته.

من اصطلاحاً Masterpiece یا شاهکار های سینمایی زیادی را دیدم که شاید برای تصویر سازی از یک شاهکار بتونم فیلم‌هایی نظیر «رستگاری شاوشنگ» ،‌ «یک داستان عامه‌پسند» ، «مظنونین همیشگی» یا «یک داستان برانکسی» را بتونم اسم ببرم. اما هنوز بسیاری از شاهکار های سینمایی را ندیدم و امشب موفق به دیدن یکی از اون ها شدم. فیلم Sleepers یا همون خواب‌رو ها که توی IMDB بهش نمره ۹ دادم و بسیار از دیدنش لذت بردم.

یکی از مشکلاتی که همیشه در مورد فیلم‌های پر ستاره وجود داره این هست که معمولاً خوب نمیشه و انگشت شمار هستند فیلم‌های پر ستاره ای که خوب از آب در اومدند و یکی از اون ها هم Sleepers هستش که با بازی رابرت دنیرو ،‌ کوین بیکون ، برد پیت و داستین هافمن و البته با کارگردانی بری لوینسون که آثار خوبی مثل Rain Man و Good Morning, Vietnam داره به خودی خود انتظارات ازش بالا هست و انصافاً فیلم بسیار خوش ساختی هستش و من متعجب هستم چرا سال ۱۹۹۰ فقط نامزد بهترین موسیقی شده که البته اون سال با وجود بیمار انگلیسی و فارگو قطعاً رقبای سختی در کنارش داشته.

من کلاً از فیلم‌هایی که نقال یا همون Narrator داره خوشم میاد و ۹۰ درصد چینن فیلم‌هایی Screenplay های خیلی خوبی داشتند و بیننده را جذب داستان میکنه به شکلی که اصلاً در طول فیلم اون هم مثل Sleepers که دو ساعت و نیم زمان داره احساس خستگی نمیکنی و زمان باقی مانده از فیلم را با کنترل چک نمیکنی. همونطور که میدونین من از دید نقد سینمایی (وای خدای من) به فیلم‌ها نگاه نمیکنم و مهم اینه که فیلم من را جذب خودش کنه و ازش لذت ببرم. امیدوارم شما هم این فیلم را ببینید و خوشتون بیاد.