من همیشه گفتم که توی این وبلاگ حرف دلم را میزنم و از تجربه‌هام مینویسم و قصد درس دادن یا کپی کردن از مطالب علمی را ندارم. پس اگه این موضوع را درک نمیکنید ادامه متن را نخونید.
شناختن آدم‌ها کار سختی نیست ولی نیاز به زمان داره. متأسفانه توی فرهنگ مملکت ما رسوم و راه‌های اشتباهی برای انتخاب آدم‌هایی هست که یک دوره کوتاه یا طولانی میخوان در کنارت زندگی کنن. وقتی میخواین هر رابطه‌ای را شروع کنین فوری تصمیم نگیرین ، فوری اعتماد نکنین ، فوری عاشق نشین و از خودگذشتگی نکنین. خیلی از آدم‌ها ارزش وقت کوتاه زندگی ما را ندارن.
اینکه فلانی از چه خانواده‌ای هست و پدر و مادرش کی هستند یا از چه نوع طبقه اجتماعی هست یا اینکه چه سطح تحصیلاتی داره هیچ تضمینی برای آدم بودنش نیست. من نمیگم یک نفر باید خیلی کامل باشه تا بشه بهش گفت آدم اما دوست و شریک در هر چیزی باید اونقدر انسان و شایسته باشه که زندگی و زمان کوتاهی که در اختیار داری را تباه نکنه.
یک آدم همراه ، دلسوز و شریک واقعی را فقط میشه با گذشت زمان و قرار گرفتن توی موقعیت‌های مختلف کاری و زندگی و حال و هوات در پس گذشت این زمان شناخت. آدم‌ها خودشون را فقط در شرایط سخت و تنگناها به صورت شفاف و واقعی نشون میدن.
باز هم تکرار میکنم که قرار نیست یکنفر صددرصد کامل و بی‌عیب باشه اما شعور ، ادب و درک شرایط و مسئولیت‌پذیری موضوعاتی نیستند که بشه قربانی هوس ، ظاهر ، وضعیت مالی ، وضعیت فنی و … در شروع یک رابطه انسانی کرد.
اما مهمترین نکته در زمانی که احساس میکنید یک رابطه آینده نداره این هست که فوراً در نطفه خفش کنین و خودتون را گول نزنین که طرف را تغییر میدین یا آدمش میکنین و از این حرفا ، با گذشت زمان و دست و پا زدنتون شما بیشتر توی باتلاق روابطتتون فرو میرین. پس زود تمومش کنین و یادتون باشه شما فقط یکبار زندگی میکنید.